ඔහුගේ දුරකථනයට පණිවුඩයක් ආවා. ඔහුගේ සොහොයුරාගෙන්.
”මම දැක්කා ඔබ. ඔබ හිටියේ ඉතාමත් සෝබාමත් ලෙස. හරියට කුමාරයෙක් වගේ...”
ඔහුගේ සොහොයුරා ඔහු දැක තිබුණේ සිහිනෙන් නොවේ. මොහොතකට පෙර ඔහුගේ රුව ඔහුගේ සොහොයුරාගේ සිත්හි මැවී නොපෙනී ගොස්. මෙවන් සිදුවීම් අපට අහන්නට ලැබෙන්නේ ජීවතුන් අතර සිට මලවුන් අතරට ගිය උදවිය ගැනයි. එ්ත් මේ කතාව ජීවමානව සිටින, දේශසීමාවෙන් පමණක් වෙන් වුණු, පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු ගැනයි. අරුමය ඇත්තේ මෙතැන පමණක් නොවේ.
මගේ මිතුරාගේ සොහොයුරාට ඔහුව මනැසින් හදිසියේම පෙනෙන්නට හේතුව කුමක් විය හැකි ද? මගේ මිතුරා එය පැහැදිළි කළා.
”ඔහු දුරකථන පණිවුඩය එවන්නට මොහොතකට පෙර මම සිටියේ ඉතාමත් ප‍්‍රීතිමත් සිතකින්. මගේ සිත ධ්‍යානගතව තිබුණා කියල කියන්නෙ නැහැ. එ්ත් එ් මිනිත්තුව දෙක හරි මම ගත කළේ ප‍්‍රීතියෙන්.”
මගේ මිතුරා ප‍්‍රීතිය කියන වචනය බරක් ඇතිව භාවිත කරන බව මට හැඟුණා.
”එ් ප‍්‍රීතිය වචන වලට හරවන්න හරි අමාරුයි. එ්ත් ඔබට යම් අදහසක් දිය යුතු නිසා මං හැකි අන්දමින් විස්තර කරන්නම්.”
නිහඬව මම ඔහුට අවධානය යොමු කළා.
”මේ ලෝකේ කිසිම කෙනෙක් සමඟ මගේ ගැටුමක් නැති බව මට එ් මොහොතේ වැටහුණා. කිසිම කෙනෙක් සමඟ, එ් වගේම කිසිම දෙයක් සමඟ. එ් වැටහීමත් සමඟම කියා ගන්න බැරි හැඟීමකින් මාව වෙලා ගත්තා. මම දැනගත්තා එ් තමයි ප‍්‍රීතිය බව. රහ කෑමකින් එ් ප‍්‍රීතිය ලබන්න බැහැ. විශිෂ්ඨ ගණයේ කලා කෘතියකින් වත් එ් ප‍්‍රීතිය ලබන්න බැහැ. තනිකරම සිතින් උපදින එය පීති සම්බොජ්ඣංගයට සමීප බව මට වැටහුණා.
අවට හරි සද්දයි. එ්ත් එ් කිසිම දෙයක් සමඟ කිසිම ගැටීමක් නැතිව මගේ හිත නිස්සද්දවම ප‍්‍රීතිය විඳිමින් හිටියා. හරියට බ‍්‍රහ්ම ලෝකයක ධ්‍යානගතව සිටින බ‍්‍රහ්මයෙක් වගේ. මම හදවතින් සිනාසෙන්නට පටන් ගත්තා එ් ප‍්‍රීතියෙන්.
එ්ත් එ් ප‍්‍රීතිය රැුඳුණේ මිනිත්තුවක හෝ දෙකක කාල පරාසයක් තුළ. ඉන් පසුව එ් හැඟීම ටිකින් ටික අඩු වුණා. ඊට ටිකකට පසුව තමයි මගේ දුරකථනයට මගේ සොයුරා අර පණිවිඩය එවා තිබුණේ.
”මම දැක්කා ඔබ. ඔබ හිටියේ ඉතාමත් සෝබාමත් ලෙස. හරියට කුමාරයෙක් වගේ...”
”මම දැක්කා ඔබ. ඔබ හිටියේ ඉතාමත් සෝබාමත් ලෙස. හරියට කුමාරයෙක් වගේ...”
ඔහුගේ සොහොයුරා ඔහු දැක තිබුණේ සිහිනෙන් නොවේ. මොහොතකට පෙර ඔහුගේ රුව ඔහුගේ සොහොයුරාගේ සිත්හි මැවී නොපෙනී ගොස්. මෙවන් සිදුවීම් අපට අහන්නට ලැබෙන්නේ ජීවතුන් අතර සිට මලවුන් අතරට ගිය උදවිය ගැනයි. එ්ත් මේ කතාව ජීවමානව සිටින, දේශසීමාවෙන් පමණක් වෙන් වුණු, පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු ගැනයි. අරුමය ඇත්තේ මෙතැන පමණක් නොවේ.
මගේ මිතුරාගේ සොහොයුරාට ඔහුව මනැසින් හදිසියේම පෙනෙන්නට හේතුව කුමක් විය හැකි ද? මගේ මිතුරා එය පැහැදිළි කළා.
”ඔහු දුරකථන පණිවුඩය එවන්නට මොහොතකට පෙර මම සිටියේ ඉතාමත් ප‍්‍රීතිමත් සිතකින්. මගේ සිත ධ්‍යානගතව තිබුණා කියල කියන්නෙ නැහැ. එ්ත් එ් මිනිත්තුව දෙක හරි මම ගත කළේ ප‍්‍රීතියෙන්.”
මගේ මිතුරා ප‍්‍රීතිය කියන වචනය බරක් ඇතිව භාවිත කරන බව මට හැඟුණා.
”එ් ප‍්‍රීතිය වචන වලට හරවන්න හරි අමාරුයි. එ්ත් ඔබට යම් අදහසක් දිය යුතු නිසා මං හැකි අන්දමින් විස්තර කරන්නම්.”
නිහඬව මම ඔහුට අවධානය යොමු කළා.
”මේ ලෝකේ කිසිම කෙනෙක් සමඟ මගේ ගැටුමක් නැති බව මට එ් මොහොතේ වැටහුණා. කිසිම කෙනෙක් සමඟ, එ් වගේම කිසිම දෙයක් සමඟ. එ් වැටහීමත් සමඟම කියා ගන්න බැරි හැඟීමකින් මාව වෙලා ගත්තා. මම දැනගත්තා එ් තමයි ප‍්‍රීතිය බව. රහ කෑමකින් එ් ප‍්‍රීතිය ලබන්න බැහැ. විශිෂ්ඨ ගණයේ කලා කෘතියකින් වත් එ් ප‍්‍රීතිය ලබන්න බැහැ. තනිකරම සිතින් උපදින එය පීති සම්බොජ්ඣංගයට සමීප බව මට වැටහුණා.
අවට හරි සද්දයි. එ්ත් එ් කිසිම දෙයක් සමඟ කිසිම ගැටීමක් නැතිව මගේ හිත නිස්සද්දවම ප‍්‍රීතිය විඳිමින් හිටියා. හරියට බ‍්‍රහ්ම ලෝකයක ධ්‍යානගතව සිටින බ‍්‍රහ්මයෙක් වගේ. මම හදවතින් සිනාසෙන්නට පටන් ගත්තා එ් ප‍්‍රීතියෙන්.
එ්ත් එ් ප‍්‍රීතිය රැුඳුණේ මිනිත්තුවක හෝ දෙකක කාල පරාසයක් තුළ. ඉන් පසුව එ් හැඟීම ටිකින් ටික අඩු වුණා. ඊට ටිකකට පසුව තමයි මගේ දුරකථනයට මගේ සොයුරා අර පණිවිඩය එවා තිබුණේ.
”මම දැක්කා ඔබ. ඔබ හිටියේ ඉතාමත් සෝබාමත් ලෙස. හරියට කුමාරයෙක් වගේ...”
No comments:
Post a Comment